Os seres e os feitos marabillosos que escapan ás leis da Natureza e a Ciencia están presentes na maioría das crenzas e as relixións . E aparecen sempre agrupados en dúas castes antagónicas : bos e ruíns , anxos e demos , fadas e bruxas..... E o ser humano queda aí , no medio , loitando coa súa propia natureza ambivalente . Cando menos , así o contamos nós mesmos , os humanos . Pero , no fondo , nunca escoitamos a versión das outras partes ... E se o papel da munanidade nesta historia non fora o que ele mesma se atribúe ? E se non foi tan inocente e pasivo como se pretende ? Este é o punto de partida para que Miguelanxo Prado nos faga preguntarnos sobre o fráxil equilibrio entre o home e a natureza ; fraxilidade exacerbada para o noso apetito de poder e autosatisfación .
